Enige uren na de strijd meldde Dean Brelis, een verslaggever voor Time Magazine, dat "iets opmerkelijks kon worden waargenomen in Damascus" -- drie Israelische soldaten werden publiekelijk te kijk gezet in een processie van veroverde tanks door de straten van Damascus.

Brelis:"De Israelische bemanning leek vermoeid, bedrukt, typisch moegestreden. Toen de menigte hen omsloot, uitdagend, zagen ze er angstig uit... Het was een openbare optocht, als het ware recht door het centrum van Damascus, en eenmaal gepasseerd zag ik tank noch Israeli's ooit weer."(Dean Brelis aangehaald in een brief van John F. Scott, hoofdmedewerker ambassade VS Tel Aviv, 16 Juni 1983) Correspondenten van AP, La Stampa en de Syrische media bevestigden het bericht.

Na de slag zijn er over de verblijfplaats en toestand van de vermiste mannen vele tegenstrijdige berichten verschenen. Gedurende de jaren hebben Palestijnse en Syrische ambtsdragers vele toespelingen gemaakt over informatie die in hun bezit was aangaande de MIAs, maar zijn onbereid gebleven mee te werken in pogingen om de vermisten met hun families te herenigen. Dus ondanks verwoede pogingen van Israel blijven Yehuda Katz en Tzvi Feldman, kinderen van Holocaust overlevenden, en Zachary Baumel onopgespoord terwijl voortgaande berichten (inclusief het Amnesty International Rapport van 1988 en de Amnesty International December Update van 1993) erop wijzen dat sommigen van de vermiste soldaten nog in leven zijn en worden vastgehouden onder Syrisch bewind.

In 1987 ontving Arad’s familie verscheidene brieven en een foto van Arad als bevestiging dat de vermiste navigator in leven was en in handen van Amal. Daaropvolgende onderhandelingen tussen Israel en Amal werden afgebroken nadat Arad was "verkocht"(!) aan door Iran gesteunde troepen in Libanon ,door Amal lid Mustfa Dirani.

Ten tijde van zijn gevangenneming was Arad de enige Israelische MIA die getrouwd was. Zijn dochter Yuval was een peuter op het moment van zijn vasthouding.