Brief van Ron Arad aan zijn Familie
In 1987, een jaar nadat Ron gegijzeld werd door de Amal terreurgroep, ontving zijn familie de volgende foto en brief van hem.

Hallo Allemaal,

Vandaag is zondag (Voor ons Rosh Hashanah -Joods nieuwjaar- meen ik), 27 september 1987. Laat mij jullie eerst vertellen hoezeer ik ernaar verlang jullie allen te zien(zoveel tijd is vergaan -- ik denk dat het al ongeveer een jaar is geweest -- toch?). Ik droom af en toe over jullie, maar ik probeer er overdag niet teveel aan te denken om te voorkomen te gedemoraliseerd te worden. Over het algemeen ben ik gezond en voel ik me okay. Ze behandelen me goed. Mijn hand herstelt langzaam maar het zal geheel genezen wanneer ik mijn normale dagelijkse routine kan oppakken (als G-d en de leiders het willen). Iedere dag bid ik hier urenlang voor [thuis te komen] en hoop dat jullie dat ook doen. Ik weet dat het moeilijk is, maar probeer alsjeblieft al het mogelijke voor mij te doen.

Ik weet niet hoe, maar stuur alsjeblieft een boodschap naar de huidige machten, naar onze leiders, naar de regering, naar een ieder die in staat is iets te doen om mij hier uit te krijgen. Doe alsjeblieft je best want Libanon is geen fijne plek en ik wil jullie allemaal echt graag zien -- gevangenschap zou niet nodig hoeven zijn als er alternatieven zijn. Met hoop en goede intenties kan alles bereikt worden. Alleen alsjeblieft, "speel niet met tijd", handel alsof we geen tijd meer over hebben! Je moet spreken [met de leiders, het publiek, de terroristen] zoveel je kunt en sluit compromissen wanneer nodig. Onze levens (de gegijzelden aan beide zijden) zijn in jouw handen en we rekenen op jou. Ik heb heel weinig gehoord over hoe het met je gaat, echter, eens zal alles anders zijn.

Tammy, ik wil je vertellen dat ik nu volledig het onderwerp begrijp waar wij vaak over gesproken hebben, jouw wens gevangenen te helpen (niet noodzakelijkerwijs krijgsgevangenen). Je kunt proberen iets te doen voor de gevangenen van deze organisatie, helpen de tijd te verdrijven en helpen hen een beter leven te laten leiden (wat eten, een gebedsboek, alles wat je doet is betekenisvol). Je kunt je niet voorstellen hoe belangrijk zulke kleine attenties zijn voor een eenzame man die ver weg zit.

Het belangrijkste wat ik je wilde zeggen heb ik geschreven. Over het geheel gaat het wel en voel me meestal O.K. Ze behandelen me goed (Ik hoop dat jij dat ook doet). Bouw alsjeblieft ons (nieuwe) huis, vraag advies aan je vader. Gooi alsjeblieft alles wat je hebt op de opvoeding van onze dochter(wat je geweldig doet). Alsjeblieft gids haar met de goede waarden, zij is onze hoop voor de toekomst! Ik hoop je snel te zien. Kijk slechts terug op het jaar dat voorbij is en je zult je realiseren dat er niet veel gedaan is. Probeer alsjeblieft meer te doen, voor ons aller bestwil. Ik weet dat het moeilijk is, maar alsjeblieft, draag de boodschap over dat het aan ons is de obstakels van haat, angst en verdenking te overwinnen door medelijden, liefde en genade.... En dan zou alles veranderen.

Ik bid dat met G-d's hulp we elkaar snel kunnen zien, in dit nieuwe jaar. Yom Kippoer nadert, en ik zal samen met jou bidden dat G-d ons allen zal zegenen. Laten we hopen dat Hij de leiders zal helpen de goede keuzes te maken. Jij kunt ook helpen, probeer het alsjeblieft! Ik hoop dat je goed voor jezelf zorgt, en de anderen ook. Geef de moed niet op, er zullen andere, betere, tijden aanbreken. Met al mijn kracht probeer ik niet op te geven. Ik houd mijn adem in en heb mijn vingers gekruist.

Liefs Altijd, Ron